Samen stappend door de avond

Flets, flets, flets stap je door de modder. Dapper en parmantig. Twee witte wazen van uitgeademde lucht steken af tegen het donker, en tegen het licht. Het licht schijnt over de weilanden tot ver in de verte bijna tot aan de bosrand. Een kant is 1 grote schaduw, en we zijn beiden steeds even verblind als we door dit gedeelte stappen en draven. Het is allang weer dooi maar het is glad, dus een galopje zit er niet in.

Een trein hoor ik voorbij razen, de wind staat deze kant op, het is stil. Dan hoor ik een pauw schreeuwen. De gedachte dat ik bij deze kreet voor de rest van mijn leven een associatie zal hebben met thuis bij mijn ouders. Deze plek heeft vele mooie momenten voor mij achtergelaten, uren kon ik hier zitten. Dan zat ik bovenop het muurtje en keek uit over de weilanden, naar de bosrand. Daar waar de vogels hun hoogste lied zingen. Naar de koeien en de paarden in de wei.
Dan kijk ik naar beneden en zie een trekkerspoor volgelopen met water in de dikke blubber. De geur van modder en de blik op deze soppige grond, het mais inkuilen wat ieder jaar bij ons plaatsvond.

Zo stappen we samen door de donkere avond, half verlicht door de grote lichtbak boven de bak. Even een kijkje in mijn eigen wereld vanaf hier, boven vanaf de rug van mijn paard.